Yok ediciler: teknik özellikler. Bir muhrip sınıfının ortaya çıkışı ve türleri

2024 Yazar: Erin Ralphs | [email protected]. Son düzenleme: 2024-02-19 19:38

19. yüzyıldan bu yana önde gelen güçlerin donanmalarının ve önemli deniz savaşlarının tarihi, ayrılmaz bir şekilde muhriplerle bağlantılıdır. Bugün, bunlar artık küçük bir deplasmana sahip çevik, yüksek hızlı gemiler değil; bunun çarpıcı bir örneği, 2015'in sonunda deniz denemelerine giren bir tür ABD destroyeri olan Zamw alt'tır.

Yok edici nedir

Bir muhrip veya kısaca muhrip, bir savaş gemisi sınıfıdır. Çok amaçlı, yüksek hızlı manevra kabiliyetine sahip gemiler, başlangıçta, ağır ağır hareket eden gemilerden oluşan bir filoyu korurken, düşman gemilerini topçu ateşiyle durdurmak ve yok etmek için tasarlandı. Birinci Dünya Savaşı'nın başlangıcında, muhriplerin temel amacı, büyük düşman gemilerine torpido saldırıları yapmaktı. Savaş, muhriplerin görevlerini genişletti; onlar zaten deniz altı karşıtı ve hava savunmasının yanı sıra çıkarma birliklerine hizmet ediyor. Filodaki önemleri artmaya başladı, yer değiştirmeleri ve ateş güçleri önemli ölçüde arttı.

Bugün ayrıca düşmanın deniz altıları, gemileri ve uçaklarıyla (uçak, füzeler) savaşmaya da hizmet ediyorlar.

Yok ediciler taşırnöbetçi hizmet, keşif için kullanılabilir, birliklerin inişi sırasında topçu desteği sağlar ve mayın tarlaları döşer.

İlk başta, bir sınıf hafif gemi ortaya çıktı, denize elverişlilikleri düşüktü, otonom olarak çalışamıyorlardı. Mayınlar ana silahlarıydı. Onlarla savaşmak için, birçok filoda sözde savaşçılar ortaya çıktı - 20. yüzyılın başlarındaki torpidoların özel bir tehlike oluşturmadığı küçük yüksek hızlı gemiler. Daha sonra bu gemilere destroyer adı verildi.

Destroyer - çünkü devrimden önceki torpidolara Rusya'da kendinden tahrikli mayınlar deniyordu. Filo - çünkü filoları korudular ve deniz ve okyanus bölgesinde onların bir parçası olarak hareket ettiler.

Bir muhrip sınıfı yaratmanın önkoşulları

İngiliz donanmasının hizmetinde olan torpido silahları 19. yüzyılın son çeyreğinde ortaya çıktı. Ve ilk muhripler, 1877'de inşa edilen Lightning (Büyük Britanya) ve Vzryv (Rusya) muhripleriydi. Küçük, hızlı ve üretimi ucuz, büyük bir savaş gemisini batırabilirler.

İki yıl sonra, İngiliz filosu için on bir, Fransa için on iki ve Avusturya-Macaristan ve Danimarka için birer tane daha güçlü muhrip inşa edildi.

1877-1878 Rus-Türk savaşı sırasında Rus mayın teknelerinin başarılı eylemleri. ve torpido silahlarının geliştirilmesi, kıyı sularının savunması için büyük pahalı savaş gemilerine ihtiyaç duyulmayan bir muhrip filosu konseptinin yaratılmasına yol açtı, bu görev küçük bir yüksek hızlı muhrip teknesi tarafından çözülebilir.yer değiştirme. XIX yüzyılın seksenlerinde, gerçek bir "yok edici" patlaması başladı. Sadece önde gelen deniz güçleri - Büyük Britanya, Rusya ve Fransa - filolarında 325 muhrip vardı. ABD, Avusturya-Macaristan, Almanya, İtalya ve diğer Avrupa ülkelerinin filoları bu tür gemilerle dolduruldu.

Aynı deniz kuvvetleri, aynı zamanda, muhripleri ve mayın teknelerini yok etmek için gemiler yaratmaya başladı. Bu "yok edici savaşçıların" torpidolara ek olarak hızlı olmaları, silahlarında toplara sahip olmaları ve ana filonun diğer büyük gemileriyle aynı güç rezervine sahip olmaları gerekiyordu.

"Savaşçıların" yer değiştirmesi, muhriplerinkinden önemli ölçüde daha fazlaydı.

Dezavantajı zayıf topçu silahları olan 1892'de inşa edilen İngiliz torpido koçu "Polyphemus", "Archer" ve "Scout" kruvazörleri, "Dryad" ("Halcyon") ve "Sharpshooter" tipi savaş gemileri " Muhriplerin prototipleri olarak kabul edilir, Jason (Alarm), 1894'te düşman muhriplerini yok etmek için yeterli değiştirilebilir silahlarla inşa edilmiş büyük bir Swift muhripidir.

İngilizler, Japonlar için güçlü bir elektrik santrali ve iyi silahlarla, ancak yetersiz denize elverişliliğe sahip, büyük deplasmanlı birinci sınıf "Kotaka"nın zırhlı bir muhripini inşa etti, ardından tarafından görevlendirilen "Destructor" muhripleriyle savaşmak için bir gemi izledi. Torpido savaş gemisi olarak sınıflandırıldığı İspanya.

İlk muhripler

İngiliz ve Fransız donanmaları arasındaki sonsuz çatışmada, İngilizler ilkkendileri için görünüşte biraz farklı olan, ancak torpido bombardıman uçaklarının veya muhrip avcılarının görevlerini dönüşümlü olarak çözmek için benzer sürüş özelliklerine ve değiştirilebilir silahlara sahip altı gemi inşa ettiler. Yer değiştirmeleri yaklaşık 270 ton, hız - 26 deniz mili idi. Bu gemiler bir 76 mm, üç 57 mm top ve üç torpido kovanı ile silahlandırıldı. Testler, tüm silahların aynı anda yerleştirilmesinin bile manevra kabiliyetini ve hızı etkilemediğini göstermiştir. Geminin burnu, kumanda kulesini ve üzerine kurulu ana kalibre platformunu koruyan bir karalas (“kaplumbağa kabuğu”) ile kaplandı. Kabinin kenarlarındaki dalgakıranlar silahların geri kalanını koruyordu.

İlk Fransız destroyeri 19. yüzyılın son yılında, Amerikan destroyeri ise gelecek yüzyılın en başında inşa edildi. Amerika Birleşik Devletleri'nde dört yılda 16 muhrip inşa edildi.

Yüzyılın başında Rusya'da isimsiz, sözde numaralı muhripler inşa edildi. 90-150 ton deplasman ile 25 knot'a kadar hız geliştirdiler, bir sabit, iki hareketli torpido kovanı ve bir hafif topla silahlandırıldılar.

Muhripler, 1904-1905 savaşından sonra bağımsız bir sınıf oldu. Japonya ile.

20. yüzyılın başlarındaki yok ediciler

Yüzyılın başında, buhar türbinleri, muhriplerin elektrik santralinin tasarımına girdi. Bu değişiklik, gemilerin hızını önemli ölçüde artırmanıza olanak tanır. Yeni bir elektrik santraline sahip ilk muhrip, denemeler sırasında 36 knot hıza ulaşmayı başardı.

Sonra İngiltere kömürle değil petrolle çalışan muhripler yapmaya başladı. Onu sıvıya kadar takip etyakıt diğer ülkelerin filolarını geçmeye başladı. Rusya'da, 1910'da inşa edilen Novik projesiydi.

Port Arthur'un savunmasıyla yapılan Rus-Japon savaşı ve dokuz Rus ve yirmi bir Japon muhripinin çatıştığı Tsushima Savaşı, bu tür gemilerin eksikliklerini ve silahlarının zayıflığını gösterdi.

1914'te muhriplerin yer değiştirmesi 1000 tona çıkmıştı. Gövdeleri ince çelikten yapılmıştı, sabit ve tek borulu mobil torpido kovanları, optik nişangahlar sabitlenmiş, dönen bir platform üzerinde çok borulu olanlarla değiştirildi üstünde. Torpidolar büyüdü, hızları ve menzilleri önemli ölçüde arttı.

Geri kalan denizcilerin ve muhrip mürettebatının subaylarının koşulları değişti. Memurlar ilk kez 1902'de İngiliz destroyeri Nehri'nde ayrı kabinler aldı.

Savaş sırasında, bir buçuk bin tona kadar deplasman, 37 deniz mili hız, yağ nozullu buhar kazanları, dört adet üç tüplü torpido kovanı ve 88 veya 102 mm kalibreli beş top ile muhripler devriye gezme, baskın operasyonları, mayın tarlalarının taşınmasına aktif olarak katıldı. 80'den fazla İngiliz ve 60 Alman muhrip bu savaşın en büyük deniz savaşında yer aldı - Jutland savaşında.

Bu savaşta muhripler başka bir görevi yerine getirmeye başladılar - filoyu deniz altı saldırılarından korumak, onlara topçu ateşi veya çarpma ile saldırmak. Bu, muhrip gövdelerinin güçlendirilmesine ve deniz altıları ve derinlik yüklerini tespit etmek için hidrofonlarla donatılmasına yol açtı. İlk kezdeniz altı, Aralık 1916'da muhrip Llewellyn tarafından bir derinlik hücumuyla batırıldı.

Büyük Britanya savaş yıllarında yeni bir alt sınıf yarattı - geleneksel bir muhripten daha fazla özelliklere ve silahlara sahip "muhribat lideri". Kendi muhriplerini saldırıya sokmak, düşmana karşı savaşmak, muhrip gruplarını kontrol etmek ve filoda keşif yapmak için tasarlandı.

Savaşlar arasındaki yok ediciler

Birinci Dünya Savaşı deneyimi, muhriplerin torpido silahlarının muharebe operasyonları için yetersiz olduğunu gösterdi. Yerleşik araçlarda voleybol sayısını artırmak için altı boru takıldı.

Japon Fubuki sınıfı muhripler, bu tür gemilerin yapımında yeni bir aşama olarak kabul edilebilir. Uçaksavar silahları olarak kullanılabilecek altı adet yüksek irtifalı beş inçlik güçlü topla ve Tip 93 Uzun Lance oksijen torpidolarına sahip üç adet üç tüplü torpido tüpüyle silahlandırıldılar. Aşağıdaki Japon muhriplerinde, araçların yeniden yüklenmesini hızlandırmak için güverte üst yapısına yedek torpidolar yerleştirilmeye başlandı.

Porter, Machen ve Gridley projelerinin ABD muhripleri ikiz beş inçlik topla donatıldı ve ardından torpido kovanlarının sayısını sırasıyla 12 ve 16'ya çıkardı.

Fransız Jaguar sınıfı muhripler zaten 2.000 ton ve 130 mm top deplasmanına sahipti.

1935'te inşa edilen muhrip lideri Le Fantask, o zaman için 45 deniz mili rekor hıza sahipti ve beş adet 138 mm top ve dokuz torpido kovanı ile silahlanmıştı. neredeyse böyleİtalyan muhripleri de bir o kadar hızlıydı.

Hitler'in yeniden silahlanma programına uygun olarak, Almanya da büyük muhripler inşa etti, 1934 tipi gemiler 3 bin ton deplasmana sahipti, ancak silahları zayıftı. 1936 tipi muhripler zaten 150 mm'lik ağır silahlarla silahlanmıştı.

Yok edicilerdeki Almanlar, yüksek basınçlı buharlı bir buhar türbini tesisi kullandılar. Çözüm yenilikçi, ancak mekanikte ciddi sorunlara yol açtı.

Büyük muhriplerin inşası için Japon ve Alman programlarının aksine, İngilizler ve Amerikalılar daha hafif ama daha çok sayıda gemi yaratmaya başladılar. 1.4 bin ton deplasmanlı A, B, C, D, E, F, G ve H tipi İngiliz muhriplerinde sekiz torpido kovanı ve dört 120 mm top vardı. Doğru, 1.8 bin tondan fazla deplasmanlı Tribal tipi muhripler, aynı anda sekiz adet ikiz 4,7 inç kalibreli topun takıldığı dört top kulesiyle inşa edildi.

Ardından, on torpido kovanı ve üç kuleli altı çift torpidolu J tipi muhripler ve altı ikiz yeni üniversal top ve sekiz torpido kovanı ile donatılmış L tipi muhripler fırlatıldı.

1600 tonluk yer değiştiren ABD Benson sınıfı muhripler, on torpido kovanı ve beş 127 mm (5 inç) topla silahlandırıldı.

Büyük Vatanseverlik Savaşı'ndan önce Sovyetler Birliği, elektrik santralinin kademeli düzenlemesinin gemilerin bekasını iyileştirmeyi mümkün kıldığı proje 7 ve modifiye 7u'ya göre muhripler inşa etti. Yaklaşık 1,9 bin ton deplasman ile 38 knot hız geliştirdiler.

Po1/38 projesinde, yaklaşık 3 bin ton deplasman, 43 knot hız ve 2, 1 bin mil seyir menzili ile altı muhrip lideri inşa edildi (önde gelen Leningrad'dı).

İtalya'da, 4,2 bin ton deplasman, maksimum 44 knot hız ve 25 knot hızda 5 bin milden fazla seyir menzili ile muhriplerin lideri "Taşkent" için inşa edildi. Karadeniz Filosu.

İkinci Dünya Savaşı deneyimi

İkinci Dünya Savaşı'nda havacılık, denizdeki muharebe operasyonları da dahil olmak üzere aktif bir rol aldı. Muhriplere uçaksavar silahları ve radarlar hızla kurulmaya başlandı. Zaten daha gelişmiş deniz altılarla mücadelede bombardıman uçakları kullanılmaya başlandı.

Yok ediciler, savaşan tüm ülkelerin filolarının "sarf malzemeleri"ydi. En büyük gemilerdi, denizdeki tüm askeri operasyon tiyatrolarındaki tüm savaşlara katıldılar. O dönemin Alman muhriplerinin sadece kuyruk numaraları vardı.

20. yüzyılın ortalarında, savaş döneminin bazı muhripleri, pahalı yeni gemiler inşa etmemek için özellikle deniz altılarla savaşmak için modernize edildi.

Ayrıca, ana kalibreli otomatik silahlar, bombardıman uçakları, radar, gemi sonarı ile donanmış bir dizi büyük inşa edildi: 30 bis ve 56 projesinin Sovyet muhripleri, İngilizce - "Cesur" ve Amerikan "Forrest Sherman ".

Füze çağı muhripleri

Geçen yüzyılın altmışlı yıllarından bu yana, karadan karaya ve karadan havaya füzelerin gelişiyle, büyük deniz güçleri güdümlü füze silahlarıyla muhripler inşa etmeye başladı (Rusça kıs altması URO,İngilizce - DDG). Bunlar Sovyet Projesi 61 gemileri, County tipi İngiliz gemileri, Charles F. Adams tipi Amerikan gemileriydi.

20. yüzyılın sonunda, uygun muhripler, ağır silahlı fırkateynler ve kruvazörler arasındaki sınırlar bulanıklaşıyor.

Sovyetler Birliği'nde, 1981'den beri, proje 956 muhripleri (Sarych veya Sovremenny tipi) inşa etmeye başladılar. Bunlar, başlangıçta muhrip olarak sınıflandırılan tek Sovyet gemileridir. Yüzey kuvvetleriyle savaşmak ve inişi desteklemek için ve ardından deniz altı karşıtı ve hava savunması için tasarlandılar.

B altık Filosunun şu anki amiral gemisi olan Persistent destroyeri de 956 projesine göre inşa edildi. Ocak 1991'de piyasaya sürüldü.

Toplam deplasman 8 bin ton, uzunluk - 156,5 m, maksimum hız - 33,4 deniz mili, seyir menzili - 33 deniz mili hızda 1,35 bin mil ve 19 deniz milinde 3,9 bin mil. İki kazan-türbin ünitesi 100 bin litre kapasite veriyor. s.

Yok edici, Moskit gemisavar seyir füzesi fırlatıcıları (iki dörtlü), Shtil uçaksavar füze sistemi (2 yuvalı), RBU-1000 altı namlulu bombardıman uçakları (2 yuvalı), iki adet ikiz 130 mm top ile donanmıştır yuvalar, altı namlulu AK-630 (4 kurulum), iki ikiz 533 mm torpido kovanı. Gemide bir Ka-27 helikopteri var.

Halihazırda inşa edilmiş en yenilerinden, yakın zamana kadar Hint filosunun muhripleriydi. Delhi sınıfı gemiler, gemi karşıtı füzelerle donanmış durumda.130 km menzil, hava savunması için Shtil (Rusya) ve Barak (İsrail) hava savunma sistemleri, deniz altı savunması için Rus RBU-6000 deniz altı karşıtı roketatar ve 533 mm kalibreli torpidolar için beş torpido kılavuzu. Helikopter pisti iki Sea King helikopteri için tasarlanmıştır. Yakında bu gemilerin Kolkata projesinin muhripleriyle değiştirilmesi planlanıyor.

Bugün, ABD Donanması'nın DDG-1000 Zumw alt muhripi avucunun kontrolünü ele geçirdi.

21. Yüzyılda Yok Ediciler

Tüm büyük filolarda, yeni muhriplerin yapımında genel eğilimler olmuştur. Bunlardan en önemlisi, yalnızca uçakları değil, aynı zamanda gemiden gemiye ve havadan gemiye füzeleri de yok etmek için tasarlanmış Amerikan Aegis'e (AEGIS) benzer savaş kontrol sistemlerinin kullanılmasıdır.

Yeni gemiler oluştururken Ste alth teknolojisi kullanılmalıdır: radar emici malzemeler ve kaplamalar kullanılmalı, örneğin USS Zumw alt sınıfı muhrip gibi özel geometrik şekiller geliştirilmelidir.

Yaşanabilirlik ve denize elverişlilik artacağından, yeni muhriplerin hızı da artmalıdır.

Modern gemiler yüksek düzeyde otomasyona sahiptir, ancak bunun da artması gerekir, bu da yardımcı enerji santrallerinin oranının artması gerektiği anlamına gelir.

Bütün bu süreçlerin gemi inşa maliyetinde bir artışa yol açtığı açıktır, bu nedenle, sayılardaki azalma pahasına yeteneklerinde niteliksel bir artış meydana gelmelidir.

Yeni yüzyılın muhripleribugüne kadar mevcut olan bu türden tüm gemileri boyut ve deplasman olarak geride bırakın. Yeni muhrip DDG-1000 Zumw alt, yer değiştirme açısından rekor sahibi olarak kabul ediliyor, 14 bin ton. Bu tip gemilerin 2016 yılında ABD Donanması'na girmesi planlandı, bunlardan ilki zaten deniz denemelerine girdi.

Bu arada, söz verildiği gibi 2020 yılına kadar inşa edilmeye başlanacak olan 23560 projesinin yerli muhripleri şimdiden 18 bin ton deplasmana sahip olacak.

Yeni bir muhripin Rus projesi

Basında çıkan haberlere göre ön tasarım aşamasında olan proje 23560'a göre 12 gemi inşa edilmesi planlanıyor. 200 metre uzunluğunda ve 23 metre genişliğindeki "Leader" muhrip, sınırsız bir seyir menziline sahip olmalı, 90 gün boyunca otonom navigasyonda olmalı ve maksimum 32 knot hıza ulaşmalıdır. Geminin, Ste alth teknolojilerini kullanan klasik bir düzeni olması gerekiyordu.

Lider projesinin (okyanus bölgesinin su üstü gemisi) gelecek vaat eden muhripi büyük olasılıkla bir nükleer santralle inşa edilecek ve 60 veya 70 gizli tabanlı seyir füzesi taşıması gerekiyor. Polyment-redoubt hava savunma sistemi de dahil olmak üzere sadece 128 olması gereken mayınlarda ve uçaksavar güdümlü füzelerde saklanması gerekiyordu. Deniz altı karşıtı silahlar, 16-24 güdümlü füzeden (PLUR) oluşmalıdır. Muhripler 130 mm A-192 Armat evrensel silah yuvası ve iki kişilik bir iniş pisti alacakçok amaçlı helikopterler.

Tüm veriler hala belirsizdir ve daha da geliştirilebilir.

Donanma temsilcileri, Lider sınıfı muhriplerin evrensel gemiler olacağına ve muhriplerin, deniz altı karşıtı gemilerin ve belki de Orlan sınıfı füze kruvazörlerinin işlevlerini yerine getireceğine inanıyor.

Yok edici "Zamvolt"

Zumw alt sınıfı muhripler, ABD Donanması'nın 21. Yüzyıl Yüzey Savaşçısı (SC-21) Yüzey Savaşçısı programının önemli bir unsurudur.

"Lider" tipi Rus muhrip, belki çok uzakta değil ama geleceğin sorusudur.

Ancak yeni tip DDG-1000 Zumw alt'ın ilk muhripi çoktan denize indirildi ve Aralık 2015'in başlarında fabrika testleri başladı. Muhripin ayırt edici görünümü, gövdesi ve üst yapısı yaklaşık üç santimetre (1 inç) kalınlığında radar emici malzemelerle kaplı ve çıkıntı yapan antenlerin sayısı minimuma indirilmiş olmasıyla fütüristik olarak tanımlandı.

Zumw alt sınıfı muhrip serisi, ikisi hala çeşitli yapım aşamalarında olan sadece 3 gemi ile sınırlıdır.

183 m uzunluğa, 15 bin tona kadar deplasmana ve 106 bin litre ana santralin birleşik gücüne sahip Zamvolt sınıfı muhripler. İle birlikte. 30 knot'a kadar hızlara ulaşabilecek. Güçlü bir radar potansiyeline sahipler ve sadece alçaktan uçan füzeleri değil, aynı zamanda uzun mesafelerdeki terör botlarını da tespit edebiliyorlar.

Yok ediciler, 20 MK dikey fırlatıcı ile silahlandırılmıştır80 Tomahawk, ASROC veya ESSM füzesi, iki adet Mk 110 57mm hızlı ateşlenen uçaksavar topu, 370 km menzilli iki adet 155mm AGS topu, iki adet boru şeklinde 324mm torpido kovanı taşıyabilen 57 VLS.

Gemiler 2 adet SH-60 Sea Hawk helikopteri veya 3 adet MQ-8 Fire Scout insansız hava aracı taşıyabilir.

"Zamvolt" - asıl görevi düşman kıyı hedeflerini yok etmek olan bir tür muhrip. Ayrıca bu tür gemiler düşman yüzey, su altı ve hava hedefleriyle etkin bir şekilde savaşabilir ve kendi güçlerini topçu ateşiyle destekleyebilir.

"Zamvolt" en son teknolojinin somutlaşmış halidir, bugüne kadar piyasaya sürülen en son muhriptir. Hindistan ve Rusya'nın projeleri henüz uygulanmadı ve bu tür gemilerin henüz modası geçmedi.